“Âyetler, Necimler Gibi, Ülfet Perdesini Deler Atar…”

Faydalı ise lütfen bağlantıyı paylaşınız, tavsiye ediniz. Kaynaksız kopyalamanıza rızamız yoktur.

“ÂYETLER,
NECİMLER GİBİ, ÜLFET PERDESİNİ DELER ATAR,
İNSANIN KULAĞINDAN TUTAR, BAŞINI EĞDİRİR,”

“De ki, odur ancak sizi inşa eyleyen
ve size dinleyecek kulak, görecek gözler, duyacak gönüller veren,
fakat sizler pek az şükrediyorsunuz!..” (Mülk, 24)
“Şimdi Rabbinizin hangi nimetlerini yalanlıyorsunuz?..” (Rahman,16…)
“Kur’ân,
âyetleriyle insanların nazarını me’lûfatları – alışkanlıkları – olan şeylere çeviriyor…
Âyetler,
necimler -yıldızlar- gibi, ülfet perdesini deler atar,
insanın kulağından tutar, başını eğdirir,
o ülfetin altındaki
havârıku’l -âdât mu’cizeleri – olağanüstü şeyleri-
o âdiyât – hayatın normal seyri – içerisinde –kendini- gösterir!..”
“ülfet dolayısıyla âdiyâta
– hayatın nor mal akışında husule gelen şeyleri-
teemmül edip
– düşünerek, tefekkür edip, –
ehemmiyet vermezler…” (Mesnevî-i Nuriye, Şemme, s. 215)
bu duruma binaen, bir kardeşimizin ibretlik hatırasını hep birlikte okuyalım;

“BİR HABEŞİSTANLI VE İNCİR HİKAYESİ
(Yüksel Sezgin bey anlatıyor:)
2015 yılı Ramazan Programı kapsamında Etiyopya’ya gitmiştim.
Habeşistan tam bir tezâtlar ülkesi…
Bir yanda aç insânlar, bir yanda lüks oteller!!!
Hemen çevresi teneke mahâllesi…
Varlık da yokluk da iç içe…
Hz. Necaşi’nin torunlarıyla Ramazan sevincini paylaşmak, sofralarına bir katkı sunmak amacıyla Etiyopya’nın değişik bölgelerinde bulunduk.
Bir iftâr vakdi, kaldığım yerde ezânla birlikte orucumu açtım. İftârdan sonra akşâm namâzını kıldım ve çay içmek için bir kenâra çekildiğimde,
Nureddin isimli Habeşistanlı bir İmâm yanıma geldi.
Hem sohbet ediyor, hem de çay içiyorduk.
Yanımda Türkiye’den götürdüğüm biraz Beypazarı kurusu, hurma ve kuru incir vardı.
Kendisine bir adet kuru incir ikrâmında bulundum.
Nureddin elindeki incirin yarısını ısırarak;
“Bu ne kadar güzel bir meyve, nedir bu meyve?” diye sordu.
Meyvenin incir olduğunu, Allâh’ın üzerine yemîn ettiği “Tin” meyvesi olduğunu söyledim.
Hayretle “İncir bu mu?” dedi
ve Besmele çekerek “Tîn Sûresini” okumaya başladı.
Elinde kalan yarım inciri büyük bir hürmet ve saygıyla bir peçeteye sardı.
Kendisine, o yarım inciri ne yapacağını sordum?
“Allâh’ın üzerine yemîn ettiği bu inciri evime götüreceğim.
Çocuklarımın ağzına birer parça koyacağım. Bir ömür damarlarımızda dolaşacak.
Bu büyük bir nîmet. Allâh bize bu nîmeti bahşetti, ne kadar şükretsek azdır” dedi!!!
Ben de, “siz o yarım inciri yiyin” dedim ve yanımda bulunan bir paket inciri kendisine ikrâm ettim.
Büyük bir heyecânla paketi alarak;
“Allâh’a yemîn ederim ki, hayâtımda aldığım en değerli ve en büyük hediye bu.!
Sizler ne kadar büyük insânlarsınız, ne kadar büyük bir milletsiniz.
3500 km mesâfeden buraya geliyorsunuz
ve Allâh’ın Kur’ân’da zikretdiği ve üzerine yemîn ettiği bir meyveyle bizi tanıştırıyor
ve ikrâmda bulunuyorsunuz.
Size ne kadar teşekkür etsek azdır.
Yıllardır Etiyopya’nın değişik bölgelerinde sofralarımıza katkı sağlıyor, kesdiğiniz kurbânlarla bizlere ikrâmda bulunuyorsunuz.
Gelecekden ümîdini kesmiş olan bizlere birer ışık ve ümîd oldunuz.
Allâh sizlerden razı olsun” dedi!!!
Bu duygularla Hz. Necaşi’nin torunlarıyla vedâlaşarak ülkemize döndük.
Bundan ne ders çıkarılır bilmiyorum. Ancak; Ben kendime söz verdim!
İnşâllâh bundan sonra, bir incir gördüğümde veyâ bir incir yediğimde “Tîn Sûresini” okuyacağım!!!
Kur’ân-ı Kerîm’de 8 âyetden ibâret bu 95. Sûre, Mekke döneminde inmişdir.
Bismillâhirrahmanirrahîm.
1- İncire, zeytine,
2- Sinâ dağına,
3- Ve bu emîn beldeye (Mekke’ye) yemîn olsun ki;
4- Biz, insânı en güzel bir biçimde yaratdık.
5- Sonra çevirdik, aşağıların aşağısına kaktık (indirdik).!
6- Ancak îmân edip yararlı işler yapan kimseler başka.
Onlar için kesilmez bir mükâfat vardır.
7- O hâlde bundan sonra sana dini (hesâb gününü) yalanlatan nedir?
8- Allâh “hâkimlerin hâkimi” değil midir?
Amennâ ve saddaknâ..
İnandık, îmân etdik.!!!
Yâ Rabb’im.!
Yaratan ve yaşatan Sensin…Din gününün sâhibi Sensin…Hâkimler hâkimi Sensin.!!!
Sayısız nîmetler içerisindeki bizler, neden Etiyopyalı Nureddin Hoca gibi nimetlere bakamıyoruz?
O’nun gibi göremiyoruz?
O’nun gibi düşünemiyoruz?
O idrâkde olsaydık bir bardak suyu lüzûmsuz yere akıtır mıydık?
İhtiyâcımızdan fazla aldığımız ekmekleri naylon poşetlerde küflendirip, sonra da hiç vicdânımız sızlamadan çöpe atar mıydık?
Yaşadığımız şu dünyâda isrâf ettiğimiz o nîmetlere muhtaç olan milyonlarca insân olduğunu düşünürdük.!!!
Kendisine ikrâm edilen ve hayâtında ilk defa gördüğü,
ilk defa yediği yarım incir karşılığında şükür olarak
‘Tîn Sûresi’ni okuyan Etiyopyalı Nureddin kardeşimiz.!!!
Türkiye’de incir bahçeleri, zeytin bahçeleri olup da kıblesini şaşırmış,
kitâbından hâbersiz,
isrâf içersinde
uyuşuk gâfilleri görse ne derdi acaba?