Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri kendisiyle ilgili dört şeyi sakladı. Ömer Özcan’ın “Ağabeyler Anlatıyor-1” kitabında bununla ilgili merhum Said Özdemir ağabeyin anlattıkları yer alıyor. Üstad Hazretlerinin, kendi sesinin kaydını niçin yaptırmadığını sorduğumda, Said Özdemir ağabey şöyle cevap verdi:

“Ben burada şu dersi çıkardım. Üstadımız dört şeyi saklamış, ‘Elini, yüzünü, sesini, kabrini.’ Tâ ki insanlar şahsına değil, Risale-i Nur’a teveccüh etsinler.

–Elini öptürmezdi. Ben bazen zorla öperdim, “kardeşim bu et ve kemik, şimdi bana tokat atmış gibi oldun” derdi, elime vururdu.

–Yüzüne baktırmazdı. Yüzüne muhabbetle baktığımızda, “kardeşim gözünü indir yüzüme bakma, bana nazar değiyor, isabet-i ayn oluyor” derdi.

–Sesi son zamanlarında kısıldı. Öyle ki, Zübeyr ağabey, Üstad’ın dudak kıpırdatmasından meramını anlıyor, bize anlatıyordu. Eğer şimdi sesleri olsaydı, Risale okumaz sesini dinleyelim diye toplanırdık. Üstadımızın dinlediğiniz sesini “İhlâs Nur Neşriyat”ın hazırladığı “Bediüzzaman” CD’sine koysam Üstad müsaade eder mi acaba diye düşündüm. İstihareye yatıldı, fakat Üstad yine izin vermedi. Onun için bu sesi yayılmasın diye hiç kimseye vermiyorum. CD’de sadece Üstadımızın -Maşaallah- sesi var.”

–Kabrini de sakladı. Mektup geldi bize; “Cenab-ı hak benim kabrimi bir kaç talebemden başkasına bildirmesin.” Kabri Urfa’da iken, her gelen bir avuç toprak alıp gidiyordu. Hâlbuki Üstad “Risaleleri okumak 10 kere benimle görüşmekten daha istifadelidir” diyordu. Üstad Hazretleri ile son görüşmem 20 Mart 1960’da oldu, sonra biz hapse girdik, 23 Martta Üstad Urfa’da vefat etti, biz hapiste gazetelerden öğrendik. Cenazesinde bulunamadık.”