Fatıma (r.a.)

Sahabe kadınları arasında takva ve zühd içinde yaşayan ve zirveye yükselen bir hanım sahabedir, cennetin süsüdür ve cennetin en değerli kadınlarındandır. Rasulullah’dan altı ay ömrü kaldığını öğrenince sevincini gizleyemeyip yüzünde tebessümler oluştu. Dünya ve içindekiler O’nu asla imrendirmedi. O, ahiret kadınlarının hanımefendisi idi.

Aişe’nin (r.a.) şöyle dediği rivayet ediliyor: “Rasulullah (s.a.v.) (ölüm sebebi olan hastalığı sırasında) kızı Fatıma’yı yanına çağırdı. Ona gizli bir şey söyledi.

Fatıma ağladı.

Sonra Rasulullah kızına gizlice bir şey daha söyledi.

Bu defa Fatıma güldü.

Aişe dedi ki: Ben Fatıma’ya:

-Rasulullah’ın sana gizlice söylediği, senin de o yüzden ağladığın, sonra tekrar gizlice sana söylediği ve senin bu defa güldüğün bu şey nedir? diye sordum. Fatıma:

O, bana gizlice söyleyip ölümünü haber verdi.

Bunun üzerine ben ağladım.

Sonra yine gizlice söyleyip,

Hanedanından kendisine ilk yetişecek kimse olduğumu haber verdi. Bundan dolayı da güldüm dedi.

(Müslim- Fedailüs Sahabe 7. Cilt, 359. Sh.- Hadis No: 2450, 97.)

Bu müttefekun aleyh bir hadistir. (bk. Buhari- Menakib 62/12 Hadis No: 3623. 3624. İsti’zan 6285: Tirmizi- Menakib 3871. 3964, Ebu Davud 5217: Müsned 6/282.) (İbn Kesir, El Bidaye Ve’n-Nihaye, Çağrı Yayınları)

Rasulullah (s.a.v.)’in defninden sonra Hazreti Fatıma tahassür ve elemini şu sözlerle ifade etti:

-Rasulullah’ın üzerine toprak atmaya eliniz nasıl vardı, gönlünüz nasıl razı oldu! (Buhari- Meğazi, 83; Darimi- Mukaddime, 14.; İbn-i Mace- Cenaiz, 65.)

Hz. Fatıma, babasından altı ay sonra Rahmet-i Rahman’a kavuştu.

Hz. Fatıma ve Hz. Ali oruçlu oldukları bir günün akşamı iftar için hazırladıkları bir miktar yiyeceği sofraya koymuşken kapıya gelen bir fakire verirler ve suyla iftar edip ertesi gün yine oruca devam ederler. İkinci akşam bir yetim, üçüncü akşam bir esir gelir ve her defasında bir parça yiyeceklerini aç oldukları halde yoksula, yetime ve esire yedirirler, kendileri de sadece su ile üç gün oruç tuttular.

İnsan suresindeki ayetler bu olay üzerine nazil oldu: “İyiler de karışımı kafur olan bir kadehten içerler; bir kaynak ki Allah’ın kulları ondan içerler, (İstedikleri yere de) fışkırtarak akıtırlar. Adaklarını yerine getirirler ve şerri salgın olan bir günden korkarlar. Yoksula, yetime ve esire sevdikleri yemeği yedirirler. “Biz size sırf Allah rızası için yediriyoruz, sizden karşılık ve teşekkür beklemiyoruz. Çünkü biz suratsız, çok katı bir gün(ün azabın)dan ötürü Rabbimizden korkarız” derler. Allah’da onları o günün şerrinden korumuş onlar(ın yüzlerin)e parlaklık ve (gönüllerine) sevinç vermiştir.” (İnsan: 5.- 11.)

(Bir Şahıs Bir Olay isimli kitaptan)

Fatıma

Anam Fatıma kızım Fatıma,

Sağım Fatıma solum Fatıma,

Ümmetin adıdır Fatıma,

Bütün ümmet Fatıma olsa.

 

Fatıma ölüme gülenlerden,

Fatıma ölümü sevenlerden,

Fatıma dünyaya küsenlerden,

Fatıma gerçeği görenlerden.

 

Fatıma bilinmez sır,

Fatıma görünmez sur,

Fatıma İslamda bir nur,

Fatıma imanda bir huzur.

 

Rasul’ün nefesiyle dirildin,

Vahiy ikliminde yeşerdin,

Tesettürde bir zirveydin,

Görünmeden kabrine indin.

 

Şefaat istedin Mümin hanımlara,

Küffarın kanını sildin Ali’nin kılıcında,

Hidayet meyvesi verdin vahiy yurdunda,

Takvayı gösterdin Mümin kadınlara.

 

Kahraman Ali’dir senin zevcin,

Yoktur dünyada eşin benzerin,

Her mümin senin aslan neferin,

Makbuldür huzurda bütün ibadetlerin.

 

Rasulü seven seni hiç üzer mi?

İki gonca gülüne el değer mi?

Ceddine efendim diyen seni bilmez mi?

Ehl-i Beytin nurlu yolundan gitmez mi?

 

Sakalı şerife hürmet edenler,

Fatıma’yı nasıl görmezden gelirler.

Rasulün tırnağını başına tac edenler,

Fatıma’yı nasıl görmezden gelirler.

 

Fatıma Nebi’den bir parça,

Üzmedi Rasul dahi onu bir lahza.

Nasıl hürmet etmezsin Fatıma’ya,

Zor günlerinde hep Rasul’ün yanında.

 

Abdullah Öztürk