Kastamonu; Gönlümün Sol Alt Köşesi / CebrailKELEŞ

Kastamonu; Gönlümün Sol Alt Köşesi / CebrailKELEŞ

Kastamonu yüreğimin sol yarısı, gönlümün sol alt köşesi.

Bundan yıllar önce ilk kez hazan mevsiminde gördüm tanıdım seni, hani uzak dağların ardından gelmiştim ya.

Güz serinliğinde, sonbaharın yangın renkli yapraklarıyla bezeli Ilgaz dağıydı ilk gördüğüm yer.

Ilgaz’ı öylesine sevmişim ki

İnerken bizim taraf demeye başladım karayolları çeşmesinden öte tarafa.

Ben her baharda değil ama her sonbahar da yeniden âşık olurum bu şehrin rengârenk yaprak deniziyle donanmış dağlarına.

Hele ki Ilgaz’ına.

Sonbaharı hasretle beklerim, ilk sonbahar yelini yüzümde hissettiğimde yüzümü Ilgaz’a döner içime çekerim doyasıya. Gözüm Karaçomak kıyısında yol arkadaşlarım olan çınarlardan düşen sararmış o ilk yaprağı arar.

O ilk düşen yaprak,

“-Benim adım sonbahar, memleketim Kastamonu” der

Ben hep güz yağmurlarını beklerim,

Beklerim ki ıslatsın beni Karaçomağın kıyısında çınarların altında.

…

Şimdi Kastamonu dağlarında köylerinde elde makine, sırtta çanta, ayakta bot gezmekteyim.

Ben Mecnun isem Leyla’mın adı oldu Kastamonu.

Ferhat’sam bu dağlarda aradığım aşkın adı oldu Kastamonu.

Geldiğim ilk gün çıktım kalesine seyrettim eski konaklarını, oluklu kiremitli eski evleri, Yakup Ağayı Kurşunlu Hanı, Nasrullah’ı

Saat Kulesinde dinlendim bir soluk. Şehir bana ben şehre yabancıydık.

-Merhaba dedim usulca,

-Merhaba ey koca şehir, binlerce yıllık tarihinde, İmparatorlukların beyliklerin merkezi oldun, bunca yıldır bağrından kimler geldi kimler geçti. Koynunda bana da bir yer var mıdır dedim.

Uzaklardan Ilgaz’ın üstünden bir yel esti. Yüzümü okşadı, saçlarımda dolandı sessizce.

Ben bu şehre sevdalanmışım,

Yüreğime yazmışım seni, ne zaman ki uzak kalsam şehrimden,

Gönlümün sol alt köşesi yüreğim sızlar.

Bazen uzaklara giderim, sonra dönerken memlekete, önce Ilgaz’ın zirvesi karşılar beni. İlk göz ağrımdır Ilgaz.

O Ilgaz ki, Memleketine hoş geldin deyip sarıp sarmalar dumanıyla, kar’ıyla, çam kokan havası ve ormanlarıyla.

Sevdalıyım ben bu şehre.

Bahar aylarında Azdavay’ın ıhlamur kokan sokaklarında gezer, Âşıklar köprüsünden seyrederim şehri,

Ağlı Kalesine bakarım Uğralı Tepeden bir yaz günü. Şenpazar Poyracık Şelalesinde serinlerim. Seydiler Turplar deresini gezerim Kapodakya yerine. Küre çatak yayla evlerinde doğanın sesini dinlerim. Bozkurt Bel değirmeninden seyrederim Karadeniz’i ve en yaşlı çınarını,

İnebolu geriş tepesinden izlerken Yenigün tünelini, Abana uzaktan selam söyler, davet eder yaz tatilinde beni İlişi plajına.

Çatalzeytin yolunda böğürtlen molası veririm sonbaharda, Devrekâni’de cırık yerim. Doğanyurt bu kadar güzel dağlarım, denizim varken şaşırırdım kaldım deryalnızlığıma, Tosya’da ise leyleklerle keşen yaparken çeltik tarlalarında, Hanönü’nde kömüş arar gözlerim orman köylerinde.

Taşköprü toprağın altında binlerce yıl önceden sakladıklarını çıkarırken yeryüzüne, Araç fındıklı yaylasından çiğdemler toplarım.

Mergüze derler İhsangazi’de siyez doldururum çuvalıma, Daday’da etli ekmek yer Ballıdağ’a çıkarken Borazan’ın hanında soluklanırım.

Cide kalp çizer deniziyle kıyının birleştiği yerinde ve Pınarbaşı şelalesi akar Valla Kanyonuna doğru.

Dediğim gibi ben bu şehre sevdalanmışım,

Ben kim miyim?

Bu şehrin taşına, toprağına, yaylasına, ovasına. Ve de en önemlisi insanına, kültürüne sevdalı, gördüğünü objektifine, yaşadığını yüreğimden geçenleri kalemimle yansıtmaya çalışan bir garip gezgin.

Hepsi bu.