Korkun Titreyin Ağlayın

12 Eylül öncesi ve sonrası bazı polis karakollarının duvarlarında (hâşâ);
“Burada Allah yok, peygamber izne gitti..” diye tüy ürperten bir yazı yazdığını anlatırlar..
Yani burada kanun yok, nizam yok, insaf yok, merhamet yok, adalet yok, vicdan yok, acımak yok..
Elimize düşmeyin..
Düşene acımayız, anasından doğduğuna, insan olduğuna pişman ederiz demek isteniyordu sanırım..
O günleri yaşayan, oralara girip çıkanların anlattıkları hatıralar insanı insanlığından utandıran cinsten zaten..

Hamdolsun o günler geride kaldı.
Polisimiz jandarmamız en azgın suçlulara bile beyefendi muamelesi yapar hale geldi.
Bu kadarı da fazla diyenler yok değil ya..
Herneyse..
Konumuz o değil.
Konumuz piyasa..

Esnaf, tüccar, müşteri, üretici, tüketici, ev sahibi, kiracı, alıcı, satıcı yani hepimizdeki insanî ve ahlakî çöküntüden bahsetmek için, daha bir anlaşılır hale getirmek için verdim bu kötü örneği..
Son yıllarda piyasaya, ticari hayata bakınca bu çirkin söz geliyor aklıma, sarsılıyorum.

Serbest piyasa ekonomisinin kuralları Allah’ın emri, peygamberin kavliymiş gibi itibar görür olmuş.
Allah’ın dediği olur der gibi, şeriatın kestiği parmak acımaz der gibi piyasa ekonomisinin esaslarına kayıtsız sartsız iman etmiş insanlar haline gelmişiz..

Piyasa ekonomisinin cazibesine kapılan, adeta paraya tapınan insanlarda, kurum ve kuruluşların kapı ve duvarlarında bu yazı yoksa bile bu kafanın, bu ruhun hakim olduğunu görüyoruz maalesef..
İnsanlar ağızlarıyla bunu soylemeseler, işyerlerinin duvarlarına bu çirkin yazıyı asmasalar da hal dilleriyle; haşa burada Allah yok, Peygamber izne gitti diyorlar sanki..

Alırken de satarken de aldatırım, kandırırım..
Satarken fahiş fiyat isterim..
Alırken süründürürüm.
Borç alırım ödemem.
Söz veririm tutmam..
İş yaparken kaliteye, işin hakkını vermeye bakmam.
İşçiysem patrona, patronsam işçiye acımam. Hak, hukuk, insaf nedir umursamam..

Kazancım haram mı, helal mi diye bakmam, umursamam.. Sadece para kazanmaya bakarım, en fazla kâr etmeye bakarım diyor sanki insanımız..

Bende Allah korkusu yok..
Bende Peygamber sevgisi yok..
Bende ahlak yok..
Bende haya yok..
Bende acımak yok..
Bende merhamet yok..
Bende insaf yok..
Bende insanlık yok..
Bende vicdan yok..
Bende adalet yok..
Yok, yok, yok..
Yokluklar içindeki sahte, geçici bir varlığa talibiz..
Söz konusu kazanmaksa din, iman, vicdan, insaf, hah, hukuk hepsi teferruattır..
Elime düşenin, dilime düşenin, benim insafına kalanın vay haline..
Kanını da emerim, canını da alırım..

Yazık ki bunu diyoruz, böyle davranıyoruz bilerek ya da bilmeyerek, farkında olarak ya da olmayarak..
Para-menfaat sözkonusu olunca bütün ayarlarımız bozuluyor, bütün değerlerimiz unutuluyor, ayaklar altına alınıyor..

Oysa bizim insanî ve İslâmî değerlerimiz nimet kadar hatta daha da azizdir, asla ayaklar altına alınamaz..

Atalarımız, babalarımız paraya tamah eden adamı adamdan saymazlardı.. Biz ise parası olmayanı, paraya değer vermeyeni adamdan saymıyoruz, keriz zanediyor, keriz muamelesi yapıyoruz..

Dünyaya, paraya, güce vs dair binlerce hayalimiz var, hesabımız var..
Hayallerimizin önünde hiç bir engel tanımak istemiyoruz, ayıp, günah kavramları işimizi bozacaksa sırt dönüyoruz, kenara itiyoruz..

Para mı değerli, insanlık mı, ahlak mı değerli sorusunun cevabı eskiden farklı idi şimdi çok daha farklı.
Para kazanmak uğruna her değerini ayaklar altına almaya razı nesiller olduk.
Oysa insanî, manevî, dinî değerlerini kaybeden herşeyini kaybetmiştir..

Para kazanılır, kaybedilir..
Kaybedilir belki çok daha fazlası kazanılır.
Kazandım dediği anda kaybedilir bazen..
Kaybettim zannettiğin an kazanılır bazen..

Güce, paraya, menfaate tapan çok kavimler, çok insanlar gelip geçti, konup göçtü bu dünya hanına..
Biz de geldik geçiyiruz; konduk göçüyoruz..

Ama bizim yok saydığımız, yok sandığımız, yokmuş gibi mülkünde yaşadığımız alemlerin Rabbi var..
Gücü, kudreti, hikmeti sonsuz, sabrı sonsuz Rabbimiz var ve O’nun da hesabı var..
Ve her zaman Allah’ın hesabı tutar..
Her zaman O’nun hükmü galip gelir..
Her zaman O’nun dediği ve dilediği olur..

Paraya, pula, servete, güce tapan bizler aslında kazanırken kaybediyoruz..
Kazandığımızı zannettiginiz yerden kaybediyoruz..
Korkmak,
Titremek
Ve ağlamak vakti geldi de geçiyor bile..

Oğuz CANDARLI

• Yazar Hakkında
• Diğer Yazıları

Yazar : Oğuz ÇANDARLI

• Hep Bir Hallı Turhallıyız.. - 11 Eylül 2024
• Peki Ya Hain Türkler… - 1 Ağustos 2024
• Riya bizi, Nisa Bizi, Nisyan Bizi, İsyan Bizi… - 30 Haziran 2024
• Çapınız Yetmez - 26 Mart 2024
• Kastamonu Beşten Büyüktür… - 6 Mart 2024
• Müjde; İkinci Eş Yasallaştı!.. - 8 Şubat 2024
• Türkiye’ye Dikkat Edin.. - 10 Ocak 2024
• Türk Gibi Başlamak, Yunan Gibi Bitirmek - 18 Aralık 2023
• Kör müydük? - 17 Kasım 2023
• Dertliyiz Biraz Dertleşelim.. - 3 Kasım 2023

Tüm Yazıları Göster