Lambri / Ubeydullah GARİB

KABARCIK Ubeydullah GARİB

Lambri

Az erken gelmiştim mescide.

Ezanı bekliyorum.

Duvarlar lambriyle kaplı.

Göz okşayıcı!

Ruhaniliğe fıtrilik de ekliyor…

 

Çekinmeden yaslandım duvara, üşütmedi beni lambri…

Dahası fikrime kuvvet, hayalime kanat verdi…

Aldı gitti âlemine…

Geldiği yere:

Dallar semaya el açmış, yeşil duvağa sarılı…

Kuşlar dil olmuş ona…

Nağmeler peş peşe, besteler üst üste…

 

Ağaç… Rahmet şalı, şefkat bürümcüğü!

Anne olmuş karıncaya, böceğe…

 

Evin önünde gölgelik…

Elma, nar, şeftali, erik…

Göz ve gönüle zümrütten perde!

 

Kalıptan kalıba girmiş ağaç:

Önümde masa.

Evime kapı, pencere.

Üstüme tavan.

Ayağım altına parke.

Odama sehpa, sandalye.

Mutfağa dolap.

Baharata havan.

Yavruma beşik.

Irmağa kayık.

Çeşmeye tekne.

Bahara çiçek.

Yaza yaprak.

Güze meyve.

Göze manzara.

Burnuma koku.

Kulağıma hu…

 

Gözler üzerinde didik didik:

Kiminin dikkati yaprak üstüne.

Kimisi çiçeğine merak sarmış.

Kiminin gözü kabukta.

Kimisi gövdesine dalmış…

Dalında, hücresinde.

İlim adamı olmuş…

Düşmüş sırlar peşine!

 

Resmini çizen almış ressam payesi!

Oymacı sermiş sanatını üstüne!

 

Kimi biçti onu, kimi taşıdı, kimi bekçisi oldu…

Rızkını buldu!

 

Dağlara süs…

Canlara nefes…

Yağmura davetçi…

 

Ağaç hayat!

Ağaç rahmet!

Ağaç şefkat!

Ağaç mucize…

 

“Bir şeyi her şey, her şeyi bir şey yapan” Rabb’ın mucizesi!..