Merhum Sungur Ağabey, o paragrafı şöyle açıklamıştı… / Ömer ÖZCAN

Kİ­TAP­LA­RIM­DAN AYRI DÜ­ŞÜR­ME­LERİY­LE BOŞ DÜN­YA BA­ŞI­MA YI­KI­LIR­KEN…

“Son­ra, ehl-i dün­ya­nın, be­ni ha­yat-ı içtimaiyede­ki her ­şey­den tec­rit et­mek için­de bü­tün kitap­la­rım­dan ve dost­la­rım­dan ve hizmet­çi­lerim­den ve te­sel­lî ve­ri­ci işler­den ayrı düşürme­leriy­le be­ra­ber gur­bet vah­şe­ti be­ni sıkar­ken ve boş dün­ya ba­şı­ma yı­kı­lır­ken, melâi­ke­ye ima­nın pek çok mey­ve­le­rin­den bi­ri­si im­da­dı­ma gel­di; kâi­na­tı­mı ve dün­ya­mı şenlendir­di, melekler ve ru­hâ­nî­ler­le dol­dur­du, âle­mi­mi se­vinç­le gül­dür­dü. Ve ehl-i da­lâ­le­tin dün­ya­la­rı vah­şet ve boşluk ve ka­ran­lık­la ağladık­la­rı­nı gös­ter­di.”

(Meyve Risalesi’nden 11. Mesele)

Mustafa Sungur Ağabey bu bölümü okurken, derse ara verdi ve Üstad Bediüzzaman Hazretlerinin nasıl bir hâlet-i ruhiye ile bu paragrafı yazdığını şöyle açıkladı:

“Üs­tad Haz­ret­le­ri De­niz­li mah­ke­me­sin­den tah­li­ye olun­ca (1944) iki ay De­niz­li Şe­hir Ote­li’nde ka­lı­yor. Son­ra He­yet-i Ve­ki­le kararıy­la Emir­dağ ka­za­sı­na nefye­di­li­yor. Tabi ha­pis­ten çık­tı­ğından do­la­yı ya­nın­da kitap­la­rı yok. İş­te o zaman bun­la­rı yaz­mış. De­mek bu ilham ora­da açıl­mış. Yal­nız başına… Kim­se yok yanında…”

Bediüzzaman hazretlerinin 1944 yılında iki ay kadar kaldığı Denizli Şehir Oteli’nin, değiştirilmeden önceki hali…

BEN HA­YA­LİM­DE DE­Dİ­ĞİM ZAMAN MEKTEP­Lİ­LER AN­LA­SIN Dİ­YE…

“Ha­ya­lim bu mey­ve­nin lez­ze­tiy­le mesrur iken, umum pey­gam­ber­le­re ima­nın pek çok mey­ve­le­rin­den bu­na ben­zer bir­ tek meyvesini al­dı, tat­tı. Birden, bü­tün geç­miş za­man­lar­da­ki enbi­ya­lar­la ya­şa­mış gi­bi onlara imanım ve tas­di­kim, o za­man­la­rı ışıklan­dır­dı ve ima­nı­mı kül­lî ya­pıp genişlendir­di ve Âhir­za­man Peygamberimizin ima­na ait olan dâ­vâ­la­rı­na bin­ler im­za bastırdı, şeytan­la­rı sus­tur­du.” (Meyve Risalesi’nden 11. Mesele)

Bu bölüm okunurken Sungur Ağabey, Hz. Üstad’tan şu nakli yaptı:

Üs­tadımız bu­yur­du ki: “Ben ha­ya­lim­de dediğim za­man mek­tep­li­ler an­la­sın di­ye diyo­rum; yok­sa ha­yal de­ğil, ha­ki­kat­tir. Mektep­li­le­rin alış­ma­la­rı­na, anlamalarına kolay­lık ol­sun di­ye seyahat-ı ha­ya­li­ye di­ye söylüyo­rum, ama ha­ki­kat­tir.” Böyle dedi Üstad…