Öğretmen Ayşe Ateş

Yazarlar Yorum yaz 351 Defa Okundu

Faydalı ise lütfen bağlantıyı paylaşınız, tavsiye ediniz. Kaynaksız kopyalamanıza rızamız yoktur.

بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ

.

Öğretmen Ayşe Ateş

Ağladım..

الْيَهُودَ وَالَّذٖينَ اَشْرَكُواۚ وَلَتَجِدَنَّ اَقْرَبَهُم

ْ مَوَدَّةً لِلَّذٖينَ اٰمَنُوا الَّذٖينَ قَالُٓوا اِنَّا نَصَارٰىؕ ذٰلِكَ بِاَنَّ مِنْهُمْ قِسّٖيسٖينَ وَرُهْبَاناً وَاَنَّهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ ﴾

وَاِذَا سَمِعُوا مَٓا اُنْزِلَ اِلَى الرَّسُولِ تَرٰٓى اَعْيُنَهُمْ تَفٖيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّۚ يَقُولُونَ رَبَّنَٓا اٰمَنَّا فَاكْتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدٖينَ ﴾
Maide Suresi: 82﴿ Kuşku yok ki iman edenlere,
insanlar içinde en amansız düşmanlık edenlerin Yahudiler ve şirk koşanlar olduğunu göreceksin.
Yine, insanlar arasında iman edenlere sevgi bakımından en yakın insanların da, “Biz hıristiyanız” diyenler olduğunu göreceksin.
Çünkü bunların içinde (insaflı) keşişler ve rahipler vardır ve onlar büyüklük taslamazlar.
Maide Suresi; 83﴿ (Keşiş ve rahiplerin) Peygamber’e indirileni dinledikleri zaman hakikate dair bilgileri olduğundan, gözlerinden yaşlar boşandığını görürsün.

Derler ki: “Rabbimiz! İman ettik, bizi hakka şahitlik edenlerle beraber yaz.”
Kur’ an Yolu.

***

Riyazus Salihin, 929 Nolu Hadis:

Enes ra’ın bildirdiğine göre, Resûlullah sav, ruhunu teslim etmek üzere olan oğlu İbrahim’in yanına girince gözlerinden yaşlar boşandı.

Bunun üzerine Abdurrahman İbni Avf:

– Ey Allah’ın Resûlü! Siz de mi ağlıyorsunuz?” dedi.

Hz. Peygamber asv:

– “Ey İbni Avf!
Bu gördüğün gözyaşları rahmet ve şefkat eseridir” cevabını verdi.

Sonra şunları ilave etti:

-“Göz yaşarır, kalp hüzünlenir.
Biz ancak Rabbimiz’in razı olacağı sözleri söyleriz. Ey İbrahim! Seni kaybetmekten dolayı gerçekten üzgünüz.”

Buhârî, Cenâiz 43; Müslim, Fedâil 62 Ayrıca bk. İbni Mâce, Cenâiz 53.

**

Merhum İbrahim Fakazlı Abi anlatıyor:

ATEŞLER İÇİNDE, DİLİ HAŞLANMIŞ YUMURTA AKI GİBİ VE GÖZLERİNİN İÇİ KIPKIRMIZIYDI…

(Afyon zindanı giriş: 18 Ocak Pazar 1948- çıkış 20 Eylül Salı 1949
Üstad B. Said Nursi ra Afyon zindanında üst kattaki, camları kırık büyük salonda, zemheri ayında tek başına tecridi mutlaktayken)

Bir gün o kapıdan çıktım Üstad’ın yanına. Baktım Üstad büzülmüş yatıyor. Fakat hemen anladım hasta olduğunu… Koştum yanına üstad ağlıyordu.
Ellerini avucuma aldım. Ellerimi ateş yakar gibi yaktı. O kadar sıcak ki elimi yaktı, ateş gibiydi.
“İbrahim ben ölüyorum” dedi Üstad.
Bana dilini çıkarttı dili, haşlanmış yumurtanın beyazı gibiydi.
Gözlerinin içi ise kıpkırmızıydı. “Üstad’ım geçmiş olsun” dedim.

Üstad’ın önüne kapaklandım, başladım ağlamaya. “Siz varken… Ben artık ölüyorum… Ben memnunum… Ben ölmeye hazırım, intikamımı almayın…” diyordu.
Üstad “git” diye işaret ederken, Ceylan geldi. Ceylan da kapaklandı başladı ağlamaya.
Ben hiç görmemiştim Üstadı ağlarken. “Siz gidin kardeşim… Haber verin… Allahaısmarladık… Ben ölüyorum…” Biz kalktık Ceylan’la sarmaş dolaş ağlıyoruz. Üstad “gidin” diyor. Üstad’ın yemeğine kuvvetli bir zehir atılmıştı.

*

Merhum M.Kutlular Ağabey sıkça anlatırdı.

Vaiz hoca konuşurken cemaatten ağlayanlar çok olurmuş.

Birine sormuşlar sen niye ağlıyorsun?

-Benim çok sevdiğim bir keçim vardı öldü.
Hoca konuşurken; sakalı keçimin sakalını hatırlatıyor da onun için ağlıyorum demiş.

*

Günlerdir ağlamak istediğim halde ağlayamıyorum.
Antalya’nın çevresine yağmur rahmeti yağıyor içine bir türlü yağmıyor.

Benim de gırtlağıma geliyor, gözlerim kasılıyor fakat ağlayamıyordum.

Bugün kendimi tutamadım ağladım.

Ağlamak istiyordum; bir bahane çıktı ağladım..
Bir cihetten keçisi için ağlayan adam gibiyim.
Beni ağlatan olayla doğrudan bir ilişki ve irtibatım yok.
Aslında zulüm zulüm üstüne gelirken, Adil Rahim Şefii Muis isimleri ağlattı.