Unuttuğumuz Şükürler / Ahmet KATIN

Faydalı ise lütfen bağlantıyı paylaşınız, tavsiye ediniz. Kaynaksız kopyalamanıza rızamız yoktur.

Her gün beş vakit namazın arkasından 165 kere ELHAMDÜ LİLLAH diyoruz. Şahsen çoğu zaman gafletle söylüyorum. Gerçi Üstadımız: “Gafletle yapılan zikirler dahi feyizden hali değildir.” demiş. Yani mutlaka istifade ve istifaza var.

Her Elhamdü Lillah dediğimizde, bize verilen bir nimeti hatırımıza getirip, mesela: gözüm için, gördüğüm için Elhamdü Lillah… kulağım için, işittiğim için Elhamdü Lillah… Dilim için, tattığım, konuştuğum için Elhamdü Lillah gibi.

Bu günlerde, bazı hadiselerin sevkiyle… Yine şükrünü unuttuğum, belki de hiç etmediğim bir nimetin şükrü ihtar edildi.

Bir abimizin böbrek yetersizliği sebebiyle, diyalize girdiği, diyaliz makinesinin kandaki üreyi temizlemek için, hortumlarla kanı alıp, tekrar geri iade ettiğini ve çok acılar çektirdiği,hafta da üç gün, iki-üç saat hiç bir şey yapamadan ızdırapla yattığı anlatılınca…

Böbreklerim hatırıma geldi. Hiç şükrünü eda etmediğim hatırıma geldi. Tevbe istiğfarla, kazası niyetine, hem geçmiş, hem şimdi, hem gelecekteki mükemmel, hissettirmeden, acısız, masrafsız, bedava verildiği ve çalıştırıldığı için Rabb-i Rahimime, Vehhab-ı Rezzakıma, Mün’im-i Hakikime ilmindeki nimetler ve hamdler adedince şükrediyorum, diye hayal ettim ve dedim.

Dedim, yazdım, amma aslında dedirildim, dedirtildim.

Hamd ve şükür edebilmek de bir nimet olduğundan, bu hamd edebilme nimetine de bir Elhamdü Lillah.